Rośliny przyjazne kotom

Jest rośliną małą, trwałą o powolnym wzroście. Przy tym jest bardzo dekoracyjny ze względu na piękne, cały rok kwitnące, pastelowe, rurkowate kwiaty. Pierwsze kwiaty pojawiają się w połowie czerwca i do końca roku roślina jest nimi pokryta. Mają delikatny, słaby, słodkawy zapach. Liście są jajowate, brzegiem piłkowane, lub ząbkowane, na spodzie czerwonawe. Wytwarza kłącza pokryte łuskami, które wyglądają jak małe szyszeczki. Achimenes wymaga dużo światła, lecz nie znosi ostrego słońca. W okresie wegetacji temperatura powinna wynosić 20-24°C. Zimą w okresie spoczynku kłącza przechowujemy w suchym torfie w temperaturze około 14°C. Rośliny lubią wysoką wilgotność powietrza. Rozmnaża się je przez podział kłączy, które łatwo się dzielą. po jakimś czasie obumiera, wtedy kłącza należy przesuszyć i ponownie wsadzić na wiosnę, nadaje się i do mieszkań i na balkon, zresztą w tej chwili nawet zima można kupić szklarniowe kwitnące rośliny, występuje tez w kolorach różowym,kremowym, fioletowym i białym.

Najpopularniejsza u nas to agawa amerykańska, czasem wyrastająca na olbrzyma, i kwitnąca raz w życiu, ta akurat kwitnie. Oprócz tych są agawy tygrysie, kwitnące co roku. Tych zdecydowanie nie polecam, podobnie jak innych podobnych roślin - dracen, juk ( choć kwiat juki i klacze dla ludzi są jadalne . Kwiat w cieście, a kłącze smażone lub pieczone), agawa taka może występować jeszcze w odmianie z białymi przebarwieniami. W domu trzymamy raczej małe egzemplarze, nie takie olbrzymy, jedyne co może kotu grozić to kolce. Uwaga, aloes jest dla kota trujący również, ale nie widziałam jeszcze takiego, który by się do niego dobierał. Na wszelki wypadek dobrze jest go hodować w miejscu mało dostępnym.

Czasem nazywana studentem, idealna roślina na balkon do skrzynek, kupujemy małe sadzonki, rozstaw docelowy to jakieś 15 cm. Kwitnie od żółtego do ciemnej pomarańczy, odporna. Są rożne odmiany kwiatów od pomponikowatych po grzebieniaste.

To normalne drzewko i to całkiem spore, na południu Hiszpanii uprawiane jako drzewo parkowe, ozdobne. W warunkach polskich można wyhodować w doniczce, ma piękne pierzaste liście, cały rok i w okresie od marca do lipca- sierpnia przepiękne różowe kwiaty. Dobrze jest jej zapewnić zimą jakieś jasne chłodne pomieszczenie, wtedy kwitnie. Wytrzymuje nawet krótkotrwały spadek temperatury, poniżej 10 stopni. Sa również odmiany białe i ciekawa, nazywana czekoladowa, o brązowych liściach. Można wyhodować z nasion lub kupić gotowe w kwiaciarni. Ta różowa jest najodporniejsza.. drzewko daje się również kształtować na większe bonsai, oczywiście pod warunkiem, że nie będzie tego przycinał kot :)

Nawet jak kupimy owoc w sklepie i kot się będzie do niego dobierał to mu nie zaszkodzi. Hodowany jako roślinka w domu tez groźny nie jest, a gdzieś czytałam, ze pióropusz odcięty z kawalątkiem owocu wkopany do doniczki potrafi wypuścić korzenie i zamienić się w roślinkę. Nie próbowałam.

To bardzo ładna roślina, wymaga jedynie stałej wilgotności podłoża i ciepłego pomieszczenia (powyżej 20 stopni). Wczesną wiosną można przesadzić do większej doniczki , oddzielając do osobnych młode osobniki. Ma kilka rodzajów kwiatów - od łuskowatych po trąbkowe ale liście zawsze są charakterystyczne - ciemnozielone z białym żyłkowaniem.

Araukaria to jeden z najbardziej pierwotnych iglaków, w stanie wolnym potrafi wyrosnąć do 60 m wysokości, w doniczkach hoduje się łatwo, jedyne wymaganie to chłodno w zimie 10- 14 stopni, przegrzana traci igły, no i stalą wilgotność podłoża, ale większość egzotycznych roślin z wyjątkiem kaktusów i gruboszowatych tak ma. Nie znosi dymu z papierosów i oparów gazu, wiec do kuchni i palarni się nie nadaje. Normalnie wypuszcza 1 pięterko gałązek rocznie, jak każdy iglak. Młode egzemplarze maja igiełki miękkie, stare jak szczota ryżowa, ale w warunkach polskich w ogrodzie nie wyrośnie bo ginie od mrozu.

Ten popularny jesienny kwiat dla kotów szkodliwy nie jest, należy tylko uważać, żeby nie pomylić z niektórymi odmianami chryzantem, bo przy obecnej ilości odmian o to bardzo łatwo. Co prawda chryzantem koty raczej nie rusza ze względu na specyficzny zapach. Przy kotach można je mieć i na grządce i w skrzynce,(od wczesnej jesieni do przymrozków) i w wazonie ( odpowiednio ciężkim, żeby kot nie przewrócił).

Stanowią grupę roślin z dużej podrodziny bambusowatych należącej do rodziny traw. Są w obrębie tej rodziny najbardziej zróżnicowaną grupą. Spotkać w niej można zarówno gatunki karłowe, dorastające do kilkudziesięciu lub zaledwie kilkunastu cm, jak i olbrzymie formy drzewiaste osiągające powyżej 30 m wysokości, z pojedynczymi łodygami o średnicy 30 cm. Wyróżniono około 600 ich gatunków. Botanicy pogrupowali je w 50 botanicznych rodzajów. Te hodowane w domu i w ogrodzie należą do rodzajów: Bashania, Phyllostachys, Fargesia, Indocalamus, Pseudosasa, Pleioblastus, Semiarudinaria, Shibatea - pod takimi nazwami można znaleźć je w sklepach. Większość tych efektownych roślin można hodować zarówno w ogrodzie jak i w domu, jako karłowe odmiany. Wymagają zacisznego, słonecznego lub półcienistego miejsca. Lubią wilgoć, ale nie zalanie wodą.

Bazylia jest uprawiana na całym świecie jako roślina jednoroczna. Istnieje wiele gatunków bazyli z różnymi walorami smakowymi. Uprawa bazyli zależy od wielu czynników środowiska, takich jak temperatura, położenie geograficzne, gleba czy ilość opadów atmosferycznych. Jej gruby, rozgałęziony korzeń produkuje krzaczaste łodygi rosnące do wysokości 30-60cm. Liście bazyli różnią się kolorami. Mogą być od białego do czerwonego koloru z purpurowym odcieniem. Bazylia, jeśli jest uprawiana w domu jako zimowa roślina, musi być sadzona płytko w małych doniczkach ze spulchnioną dobrze ziemią. Umieścić doniczki w ciepłym, dobrze oświetlonym miejscu. Rośliny wymagają co najmniej 5 godzin światła słonecznego lub 12 godzin światła sztucznego dziennie. Lubią obfite podlewanie.

Inaczej fiołek ogrodowy. Gatunek rośliny dwuletniej z rodziny fiołkowatych (Violaceae). Mieszaniec; powstał w wyniku skrzyżowania trzech dzikich gatunków fiołka: fiołka trójbarwnego (V. tricolor), fiołka żółtego (V. lutea) i fiołka ałtajskiego (V. altaica). W Polsce bardzo często jest uprawiany jako roślina ozdobna. Uprawa: nasiona wysiewa się w końcu czerwca – początku lipca, pikuje do rozsadnika; na stałe miejsce wysadza się na początku września lub na wiosnę następnego roku. Sadzonki są w dużym stopniu mrozoodporne, ale dobrze jest okryć je na zimę gałązkami drzew iglastych. Roślina nie ma specjalnych wymagań co do gleby. Najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym lub półcienistym. Kwitnie bardzo długo – od kwietnia do końca czerwca. Po przekwitnięciu należy ją usunąć.

W ciepłym klimacie bugenwilla kwitnie bardzo obficie i sprawia niezwykłe wrażenie. Jej 3-4-metrowe pędy wspinają się za pomocą cierni wyrastających w kątach liści. Niekiedy ma formę rozłożystego krzewu lub strzyżonego żywopłotu. W ogrodach i doniczkach uprawia się bugenwillę gładką (B. glabra), okazałą (B. spectabilis), mieszaniec B. x butteana, a także odmiany wymienionych gatunków. U nas bugenwilla pojawia się w maju, kiedy zaczyna kwitnąć. Można ją kupić prowadzoną jako pnącze lub jako małe drzewko. Najczęściej sprzedawane są odmiany różowofioletowe. W mieszkaniu bugenwilla najlepiej się będzie czuła tuż przy południowym lub wschodnim oknie. Pamiętajmy jednak, że pokój trzeba latem często wietrzyć, by przegrzana roślina nie uległa poparzeniu. Doskonałym miejscem jest przydomowa szklarenka (ogrzewana zimą), oranżeria albo zimowy ogród.

Wygląda jak palemka. Doskonale znosi posadzenie w kompozycjach z roślinami o podobnych wymaganiach i nieszkodliwymi dla kotów.

Nazwy używane zamiennie, rośnie najchętniej w wodzie, albo błocie, doskonała na zimę do pomieszczeń, gdzie są kaloryfery, zamiast nawilżaczy. Rozmnaża się bardzo prosto - wystarczy odciąć "parasol" z listków z kawałkiem łodygi i wsadzić do wody "głową w dol" po kilku dniach wypuszcza spomiędzy starych listków nowe pędy. Nadaje się również do oczek wodnych, ale trzeba ja tam hodować w jakimś naczyniu bo nie jest mrozoodporna, są koty, które jedzą ją jak trawę ( moja czarna Zuzia np. ciągle podgryzała, ale rozrośniętej to nie zaszkodzi) w razie czego zniszczone łodygi z liśćmi można odmłodzić w sposób podany wyżej. Sadzić nowe roślinki obok starych.

Rodzina paprociowatych, rożni się od paproci wielkolistnych tym, ze wytrzymuje suchsze powietrze, zresztą i pozostałe paprocie chyba dla kotów nie są szkodliwe, najwyżej maja zbyt twarde liście i to może być niebezpieczne , w każdym razie ja miałam kilka gatunków paproci w domu, kotka traktowała je raczej jak pędy do zabawy niż jedzenia, sensacji nie było.

Do tej grupy zalicza się kilka odmian, najczęściej określa się po domowemu bluszcze, ale to inna grupa roślin, bluszcze są dla kotów trojące. Roślina znosi dobrze półcień, lubi być czasem spryskana, jak bardzo zakurzona to i umycie pod prysznicem u mnie wytrzymywała. Ten drugi może mieć dwie odmiany . Liście okrągłe lub postrzępione.

Roślina z gatunków astrowatych: do ogrodu lub skrzynek balkonowych, nadaje się również na kwiat cięty, bardzo zróżnicowana kolorystycznie od czerwieni poprzez róże, pomarańcze a nawet kwiaty wielobarwne (meksykańska).

Dalie zwane również georginiami, należą do rodziny złożonych (Compositae) i pochodzą z Meksyku i Gwatemali. Prace hodowlane sprawiły, że z tych kwiatów stworzono tysiące odmian i trudno obecnie spotkać taki rodzaj roślin, który mógłby się poszczycić takim bogactwem form.

Piękna niska, obficie kwitnąca bylina, mająca różnorodne zastosowanie o ładnych niebiesko-fioletowych kwiatach. Rośnie w zwartej kępie, lubi miejsca ciepłe i nasłonecznione, glebę suchą do średnio wilgotnej, raczej żyzną. Regularne ścinanie przekwitłych pędów pobudza do dalszego kwitnienia, prawie do jesieni. Kwitnienie rozpoczyna w czerwcu. Bardzo ozdobne są również nasienniki, które z powodzeniem możemy wykorzystywać do suchych kompozycji. Drakiew jest bardzo przydatna do obsadzania skarp, na rabaty bylinowe, do ogrodów skalnych.

Znana rónież jako aralia. Pochodzi z Nowej Kaledonii i ma bardzo duże znaczenie dekoracyjne, ze względu na pokrój i kształt liści. Łacińska nazwa „elegantissima" jest wskaźnikiem tej urody - jest to jedna z piękniejszych i najbardziej eleganckich roślin. Dizygoteka w naszym klimacie kwitnie bardzo rzadko. Roślina lubi światło, ale nie toleruje bezpośredniego słońca.

Należą do grupy roślin mięsożernych, które swą dietę uzupełniają substancjami pochodzenia zwierzęcego. W tym celu tworzą pułapki, w które wpadają głównie małe owady. Ale nie ma obawy, kota nie połknie.

Chociaż dzwonki to byliny ogrodowe, uprawiane są także w doniczkach. W kwiaciarniach mamy spory ich wybór. Tworzą tak dużo kwiatów, że niemal nie widać spod nich liści. Podobny do nich rozwar (Platycodon) ma większe i szeroko otwarte kwiaty. W pojemnikach sprawdziły się najniższe jego odmiany (20-30 cm).

Naturalnie występują w Tropikalnej i podzwrotnikowej Ameryce (Wenezuela, Boliwia, Peru, Brazylia, Ekwador, Kolumbia). Sprowadzona do Europy w minionym stuleciu na jakiś czas została zapomniana. W latach pięćdziesiątych ponownie podjęto jej uprawę. Roślina wytwarza gęstą rozetę złożoną z około 12 liści rosnących ku górze. Kwiatostanem jest kłos lub rozgałęziona wiecha. Najpopularniejsze gatunki Echmei to: 1) Aechmea fasciata - echmea wstęgowata. Jej popielato pasiaste liście przyozdobione są intensywnie różowanym kwiatostanem. 2) A.fulgens również daje się łatwo rozpoznać dzięki koralowemu kwiatostanowi. Wszystkie Echmee rosną do maksymalnie 40cm (już z rozetą), poszczególne odmiany mogą nieznacznie się różnić. Aby rośliny dobrze rosły i kwitły należy zapewnić im miejsce jasne ale nie nasłonecznione. Dobrze znosi przesuszone powietrze. Każda rozeta zakwita tylko jeden raz, jednakże dobre pielęgnowanie zapewnia powstawanie nowych, zdolnych do kwitnienia odrostów.

Należy do rodziny gruboszowatych. Środowiskiem naturalnym są Wyspy Kanaryjskie, wyspa Madera na Morzu Śródziemnym, w Maroku i w wschodniej Afryce. Występuje wiele gatunków, o różnym wyglądzie: niektóre drzewiaste, inne rosnące nisko przy ziemi. Wymaga pełnego słońca lub lekkiego półcienia. Podlewanie jak większość sukulentów raczej skromne. Należy poczekać aż podłoże całkowicie wyschnie. W okresie spoczynku zimą nie podlewać. Należy także ograniczyć podlewanie w czasie spoczynku letniego w czasie upałów lipiec - sierpień.

Estragon jest rośliną wieloletnią, która dobrze rośnie zarówno w gruncie, jak i w doniczce. W kuchni wykorzystuje się jego liście, wąskie, intensywnie zielone, wyrastające na długich, mocno rozgałęziających się pędach, które mogą osiągnąć ponad 1,5 m wysokości. Jest rośliną przyprawową i można go uprawiać zarówno w gruncie jak i w doniczce.

Eustoma naturalnie występuje w Ameryce środkowej i północnej. Uprawiana jest jako roślina doniczkowa. Świetnie nadaje się na kwiat cięty i początkowo takie było jej zastosowanie. Jest jednym z najczęściej wybieranych kwiatów do bukietów ślubnych. Roślinę tą sadzimy na przełomie czerwca i lipca. Po roku Eustoma już kwitnie. Kwiat ten uwielbia miejsca widne, z dużą ilością światła, słoneczne lub półcieniste. lubi wilgotne podłoże, jednak nie wolno podlewać zbyt obficie.

Roślina niezwykle dekoracyjna, pochodzi z Dalekiego Wschodu, rośnie dobrze nawet w chłodniejszych pomieszczeniach, wyrasta do nawet 5 m łodygi, rozmnaża się z pędów poprzez ukorzenianie np. w torfie. Przy kaloryferach zima należy ja spryskiwać. W okresie wiosna - jesień dobrze jest ja nawozić preparatami dla roślin liściastych, zima nie ma takiej potrzeby, przy odrobinie szczęścia zakwitnie, choć kwiaty są niepozorne,baldaszek przypominający koperek. Są również odmiany o liściach dwukolorowych żółtawo-zielonych.

Jest wiele odmian do tej grupy roślin najczęściej spotykanych w ogrodach i na polu należny pachnący fiołek i tzw, dziki bratek - kuzyn bratka ogrodowego. Nie należy mylić z fiołkiem alpejskim i sępolią- fiołkiem afrykańskim. Roślinka niepozorna, raczej w domach się jej nie trzyma, ale dla osób, które maja fiolki w ogrodzie - możecie spać spokojne, kotom nie zaszkodzą.

Zwany również cyklamenem perskim, choć z Persją niewiele ma wspólnego, roślina pięknie kwitnąca co do jej toksyczności zdania są podzielone, niektóre źródła podają, że przy kotach wszystkożernych lepiej jej unikać.

Roślina nieszkodliwa, rozmnaża się z liścia wsadzonego do wilgotnego piasku z ziemia torfowa (to dla amatorów dzikiego ogrodnictwa) ale i dostępna w wielkim wyborze kolorystycznym w kwiaciarniach, lubi półcień i nie znosi zbyt wilgotnego podłoża.

Ozdobą tych roślin są liście żyłkowane na biało albo różowo, wyrasta do 25 cm , lubi cień, w słońcu traci przebarwienia. Wymagania podobnie jak bluszcze i paprocie.

Uprawiany raczej w ogródkach i na kwiat cięty do wazonów, ewentualnie do skrzynek balkonowych, choć rzadko. Nie tolerują przymrozków.

Jeszcze jedna z roślin ananasowatych, kwitnie tylko raz, ale prawidłowo hodowana, po przekwitnięciu wypuszcza boczne pędy, po przesadzeniu mamy nowe roślinki.

Fuksja pochodzi z Azji Wschodniej, Afryki i obejmuje kilkadziesiąt gatunków. W ostatnim czasie dość popularna, dzięki wszechstronnemu zastosowaniu (mieszkania, balkony, tarasy, ogrody). Rodzina fuksji obejmuje ponad dwa tysiące gatunków, jednak cenionych jest zaledwie około pięćdziesięciu. Fuksja ma krzewiasty pokrój i bardzo dekoracyjne kwiaty (pojedyncze, pełne, jednobarwne, dwubarwne, w wielu kolorach). Fuksja znakomicie nadaje się na balkony, do mieszkań, na tarasy, można stworzyć z nich piękne formy pienne, które znakomicie się prezentują. Od siebie dodam , że mnie zachwyciły fuksje dziko rosnące, dosłownie w rowach, w Galicji Hiszpańskiej niedaleko La Corunii. Krzewy po dwa metry obsypane czerwono- fioletowymi kwiatami.

Wysokość do 1,2 m, szerokość do 1 m. Liście skórzaste, połyskujące, w kolorze ciemnozielonym, wąskie, zakończone ostro, długość do 10 cm, szerokość do 1 cm. Kwiaty woskowe, w kolorze białym, następnie kremowe, o charakterystycznym zapachu, podobnym do jaśminu, wielkość do 8 cm średnicy. W kwiaciarniach dostępne są również wersje doniczkowe, gotowej kwitnącej roślinki do wysokości 40 cm. Nie toleruje przymrozków.

Gazania jest rośliną jednoroczną. Charakteryzuje się stosunkowo niewielkimi rozmiarami, dlatego że dorasta raptem do 10cm. Jest znana przede wszystkim z tego, że jej kwiatostan otwierają się tylko na parę godzin w ciągu dnia. Gazania ma kwiaty sporej wielkości. Spotykamy odmiany o wielu barwach, ale najczęściej te o kolorze żółtym lub do niego zbliżonym. Ich kwiatostan umieszczony jest na stabilnej łodydze otoczonej liśćmi tworzącymi rozetę i pokrytymi od spodu włoskami. W Polsce znanych jest tylko kilka odmian tej rośliny. Popularna jest dość na zachodzie Europy oraz w Afryce skąd pochodzi. Występuję wiele mieszanek tego kwiatu, tworzących połączenie dwóch lub większej ilości kolorów kwiatów. Kwiat stosuje się do ozdoby rabat oraz jako kwiat cięty. Pięknie prezentuje się w połączeniu z innymi rodzajami kwiatów. Można hodować w skrzynkach na balkonie, ale z sadzonek zakupionych u ogrodnika.

Hodowana głownie na kwiat cięty, choć pojawiły się już wersje doniczkowe . Gerbery miniaturki dorastające do 20 cm. doniczkowa odpowiednio hodowana, chroniona przed mrozem zakwita powtórnie.

Ginura, choć pojawiła się na naszych oknach ponad sto lat temu, ciągle jest mało popularna. Trudno to zrozumieć, bo ze wszech miar zasługuje na uwagę miłośników roślin doniczkowych. Najczęściej spotykanym gatunkiem jest pnąca Gynura sarmentosa – o mięsistych, ciemnozielonych liściach, pokrytych fioletowym meszkiem. Właśnie ze względu na swe ubarwienie jest niezwykle atrakcyjnym akcentem wśród zielonolistnych krewniaków. Ustrzykiwanie wierzchołków sprawia, że roślina bujnie się rozgałęzia. Najpiękniej prezentuje się w zawieszonej doniczce lub prowadzona na pałąkowato wygiętym drucie. Wymagania: ginura potrzebuje dobrego oświetlenia. Pozbawiona słońca staje się bladozielona, a przestrzenie między kolejnymi parami liści nienaturalnie się wydłużają. Trzeba ją również podlewać dość obficie co 5-7 dni. UWAGA! Zbyt dobrze pielęgnowana ginura wydaje drobne pomarańczowe kwiatki o niezbyt przyjemnej, acz intensywnej woni! Można zrobić pamiątkową fotkę, bo zdarza się to nader rzadko, a potem kwiatostany po prostu usunąć.

Rodzaj z rodziny goździkowatych. Obejmuje ok. 300 gatunków z terenu Eurazji i północnej Afryki. W Polsce rośnie dziko 12 gatunków. Nazwy dianthus używano od starożytności. Wywodzi się ją od Dios anthos - kwiat Zeusa. Hodowany zarówno na kwiat bukietowy jak i doniczkowo - skrzynkowy, zwłaszcza odmiany goździka chińskiego, wszystkie nieszkodliwe dla kotów, jedynie przy bukietach należy trochę uważać, ale dlatego, ze kwiaty cięte są "zaprawiane" chemicznie w kwiaciarniach w celu przedłużenia ich trwałości, ale dotyczy to wszystkich kwiatów ciętych. Zarówno goździków wielkokwiatowych popularnych w kwiaciarniach jak i goździków drobnokwiatowych popularnie zwanych chińskimi, albo kamiennymi, ze względu na przydatność w ogródkach skalnych jest kilka tysięcy odmian, o bardzo rożnej kolorystyce i pokroju kwiatu, przy wyborze jak napisane, ze goździk to szkodliwe dla kota nie będzie. Do skrzynek balkonowych lepiej kupować gotowe z rozsady, bo z reguły wymagają wysiewu inspektowego.

W polskich domach najbardziej powszechna jest odmiana zwana drzewkiem szczęścia. O ciemnozielonych liściach, choć jest również o seledynowych. Gruboszowate to kilkaset odmian o bardzo rożnych pokrojach rośliny, jak na metce w kwiaciarni zobaczymy napis crassulae to można kupować w ciemno nawet malutkie roślinki. Podobnie jak kaktusy nie wymagają dużo wody, rosną stosunkowo szybko, kotom nie szkodzą, a przy różnorodności form tych roślin można tworzyć sobie przepiękne kompozycje w jednej skrzynce lub doniczce. Kwiaty maja z reguły niepozorne, choć są gatunki niezwykle dekoracyjne, np. koci pazur, uważany za chwast ( w Europie jest gatunkiem napływowym, ale kwitnie! przepięknie), nie należy go mylić z vilcacora, pnączem o tej samej nazwie

Jeszcze jedna z roślin ananasowatych, w swoim trzyletnim cyklu kwitnie tylko raz, ale kwiat potrafi się utrzymywać do pól roku, wymaga wody o niskiej zawartości wapnia ( najlepiej przegotowanej) i temperatury powyżej 15 stopni przez cały rok. Potrafi również pobierać wilgoć z powietrza, wiec zraszanie przy kaloryferach przyjmie z chęcią, choć ja radziłabym woda destylowana. Latem można co 3- 4 podlewania nawieźć nawozem potasowym. Po przekwitnięciu i przesadzeniu jak większość ananasowatych może wytworzyć nowe odrosty.

Roślina, inaczej zwana izopem lub józefkiem, jest krzewinką, o wysokości 40-50 cm u nasady zdrewniałą. Kwiaty ma czerwonawe lub ciemnoniebieskie i często uprawia się go jako roślinę ozdobną w ogródkach. Jest wybitnie miododajny. Ojczyzną hyzopu są kraje południowej i środkowej Europy, gdzie występuje na kamienistych, żwirowatych i bogatych w wapń górzystych stokach. W Polsce udaje się dobrze w całym kraju, gdyż należy do roślin o stosunkowo małych wymaganiach. Można go uprawiać w ogródku, na balkonie, a nawet w doniczce.

Jest popularną rośliną przyprawową i leczniczą. Można go uprawiać z korzenia w doniczce, ładnie kwitnie. Świeży korzeń (np kupiony w warzywniaku) umieszczamy na ok 2 tygodnie w ciemnym miejscu i czekamy na kiełek. Potem wsadzamy do donicy i przysypujemy ziemią tak, aby całość była przykryta. Umieszczamy całość w ciepłym i jasnym miejscu. Imbir nie lubi przemoczenia i od poczatku należy go bardzo ostrożnie podlewać.

Tworzy ona kwiatostany w kolorze różowym, czerwonym lub pomarańczowym, wysokości 10-12 cm. Roślina dorasta do 60-80 cm, ale co roku na wiosnę warto ją skracać do 30-40 cm. Lubi miejsca, do których dociera światło rozproszone, oraz pokojową temperaturę.

Do rodzaju jaśmin należy około 200 gatunków pnączy i niskich krzewów. Przeważają jednak zdecydowanie w tym rodzaju rośliny będące pnączami. Pnącze mają długość przeważnie kilku metrów. Pochodzą z ciepłych i gorących obszarów Afryki, Azji i Australii. Można go uprawiać w doniczce, latem można go wynieść na taras lub balkon. Zimą temperatura powinna wynosić ok 10 stopni, więc raczej nie nadaje sie do ogrzewanych blokowych mieszkań.

Szlumbergera, kaktus bożonarodzeniowy, zygokaktus, grudnik (Schlumbergera) - rodzaj roślin z rodziny kaktusowatych. Sześć gatunków, które do rodzaju należy, występuje w naturze w strefie klimatu gorącego w Ameryce Południowej i Środkowej. Należą tu popularne rośliny ozdobne, znane na półkuli północnej pod zbiorową nazwą "kaktus bożonarodzeniowy" z powodu kwitnienia przypadającego na zimę. Roślinę można łatwo rozmnożyć ucinając jej fragment składający się z dwóch spłaszczonych łodyg, wysuszając go i wkładając do piaszczystego, lekko wilgotnego podłoża. Ukorzenianie zajmuje od 3 do 6 tygodni. Pokrój rośliny jest prawie zawsze taki sam, poszczególne odmiany różnią się kolorem i wyglądem kwiatów.

Bliski krewny tego co powyżej, pochodzi z Brazylii i zakwita później, ma troszkę inne kwiaty, ale rośliny na pierwszy rzut oka się prawie nie różnią.

Kalanchoe to jedna z najpopularniejszych roślin doniczkowych, która dzięki obfitemu kwitnieniu, również w porze zimowej oraz dekoracyjnych liści, nie traci na swej popularności. Należy ona do rodziny gruboszowatych (Crassulaceae) i przywędrowała z Madagaskaru, gdzie na pustyniach obficie kwitną Kalanchoe Blossfelda (K. blossfeldiana), od którego wywodzą się dzisiejsze mieszańce. Z rodzaju Kalanchoe, najbardziej poszukiwane są gatunki, które znakomicie radzą sobie w uprawie doniczkowej. Lubi stanowiska jasne, choć ma dużą zdolność adaptacyjną do panujących warunków. Dobrze zniosą chłodniejsze, północne wystawy i nie zaszkodzi to obfitości kwitnienia. Optymalna temperatura powinna wynosić 10-23 ºC i nie powinna spadać poniżej 15 ºC. Kalanchoe jest rośliną krótkiego dnia, czyli potrzebuje jasnego stanowiska krócej niż 10 godzin dziennie. Jest to niezbędne, aby roślina znowu zakwitła.

Kalatea należy do rodziny Marantaceae i odznacza się sporą ilością gatunków, pochodzących głównie z Brazylii. To, co decyduje o atrakcyjności tej rośliny to bardzo dekoracyjne liście, które zmienią oblicze każdego wnętrza. teoretycznie jest roślina wymagająca, ale w zasadzie musi być dobrze zasilana i nie wolno jej przesuszyć i nie lubi zimna. rośnie lepiej w świetle rozproszonym, ale z braku światła traci kolory.

Kamelia to wiecznie zielony krzew o lśniących ciemnozielonych liściach. W ogrodach dorasta do 3 m wysokości. Na wierzchołkach gałązek i w katach liści zawiązuje duże kwiaty, które przyciągają uwagę swoja elegancja. Co więcej, ścięte gałązki długo zachowują świeżość. Ojczyzna kamelii są rejony wschodniej i południowo-wschodniej Azji. Nie ma tam mrozów, dlatego rośliny mogą kwitnąc zima. U nas to rośliny zdecydowanie doniczkowe, chyba ze ktoś dysponuje oranżerią. Długi czas były uznawane za kwiaty salonowe, jako, ze sam kwiat wytrzymuje kilka dni bez wody - stosowano je wiec jako dodatki do strojów pań i do butonierek u panów.

Kocanka ogrodowa - znana jako nieśmiertelnik - to roślina jednoroczna, dorastająca - w zależności od odmiany - od 35 do 100 cm. W mieszkaniach najczesciej wystepuje w suchych bukietach, jeśli decydujemy się sami zebrac kocanke w ogrodzie lub na dzialce należy pamietac, ze muszą to być paki, suszyc w zacieniomym przewiewnym miejscu.

W Polsce dwa gatunki: rodzima kocimiętka naga (Nepeta nuda), rosnąca w południowej części kraju na siedliskach suchych, słonecznych, oraz prawdopodobnie zawleczona z południa Europy kocimiętka właściwa (Nepeta cataria). Czasem uprawiana jest kocimiętka wielkokwiatowa (Nepeta grandiflora) z Krymu i Kaukazu. Nazwa polska pochodzi od zainteresowania, jakie zapach roślin wzbudza u kotów.

Roślina przyprawowa: stanowi pospolitą przyprawę kuchenną, jest podstawowym składnikiem indyjskiej mieszanki przyprawowej curry. W kuchni nasiona używane są jako dodatek do ciast (szarlotki), pierników i kruchych ciasteczek, a także do przyprawiania sosu pomidorowego, sałatek oraz ryżu. Stosuje się je w masarstwie, lakiernictwie i browarnictwie. Świeże listki kolendry są popularną przyprawą w wielu kuchniach azjatyckich oraz w kuchni portugalskiej.

To ostatnio bardzo popularna roślina, jej ozdoba są pstrokate liście o barwach od buraczkowej poprzez zielono-pomarańczowo – brązowo-żółte, a czasem nawet kremowe przebarwienia. Wymaga temperatury powyżej 10 stopni, stale wilgotnego podłoża i dużo światła. W trakcie wzrostu należy ją systematycznie przycinać, zwłaszcza kwiaty (nieciekawe, a osłabiają roślinę) rozmnażanie – z nasion w inspekcie, albo wegetatywnie – odłamana, albo ucięta gałązka wstawiona do wody korzenie wypuszcza po tygodniu. Latem może być wystawiana na balkon, ale tylko do pierwszych chłodów. Zima może trochę zmarnieć z braku światła, więc najlepsze stanowisko do hodowli to południowo – zachodnie.

Co do lebiody zdania są podzielone, jadalne są młode liście, natomiast łodygi, starsze liście i nasiona są trujące,choć po przegotowaniu toksyna się rozkłada. Odradzałabym trzymanie tego w domu, zresztą to raczej niebezpieczeństwo dla kotów wychodzących – jest to jeden z najpospolitszych chwastów w Polsce. Zwierzęta raczej ja omijają ze względu na zapach. Ma swoje opowieści w latach głodu pomagała przetrwać jako jarzyna wielu ludziom, do dziś z młodych listków np. we Francji robi się surówki.

Koperku to chyba przedstawiać nie trzeba, bo jest chyba jedna z najbardziej charakterystycznych przypraw w naszej kuchni. Można przy kotach spokojnie mieć podręczne skrzyneczki lub doniczki z koperkiem, nie szkodzą również nasiona.

Południowoeuropejska bylina o łodygach prostych, liściach silnie pierzastych, kwiatach drobnych, zebranych w baldach. Jest u nas uprawiana na dużą skalę dla celów medycznych i przyprawowych, i w jednym i w drugim przypadku używa się owoców kopru. Zapach ich jest aromatyczny, przyjemny, przypominający nieco anyżek, smak - słód kawy, korzenny, nieco palący. Może być używany do kompotów, słodkich i aromatycznych sosów, a także do kapusty i buraczków ćwikłowych. We Włoszech używa się go do przyprawiania serów, we Francji - do posypywania chleba. Bardzo polecany do gotowanych kalafiorów, brokułów i ziemniaków. w cieplejszym klimacie wytwarza bulwę, jest jadalna, najczęściej używaną do sałatek lub gotowana czy pieczona

Rodzina: Mirtowate (Myrtaceae). W swojej ojczystej Australii kuflik cytrynowy (Callistemon citrinus syn. C. lanceolatus) osiąga kilka metrów wysokości. Zalicza się — podobnie jak mirty — do roślin wiecznie zielonych i jest krzewem. Liście ma lancetowate, skórzaste. Walory zdobnicze roślina zawdzięcza pękom pręcików o długości do 3 cm otaczającym delikatne kłosy kwiatostanowe w kolorze ciemnoszkarłatnym, o długości 8-10 cm, przypominających szczotkę do butelek. W Europie zupełnie dobrze zadomowił się w południowej części Hiszpanii, ma kwiaty nie tylko purpurowe, ale również białe, kremowe jasnofioletowe, choć najbardziej dekoracyjne są czerwone. My na to wołaliśmy lisie ogony, bo dorodny kwiat to faktycznie jak lisia kita.

Na obszarach śródziemnomorskich jest rośliną uprawną. Ze względu na jej zapach jest idealna do sadzenia w miejscach gdzie przebywają często ludzie. Rabaty, obwódki, żywopłoty, ogródki skalne, tarasy i balkony. Jej wysuszone kwiaty wykorzystuje się do kompozycji kwiatowych lub do pachnących ozdób, nadają się także jako środek na mole - sprawdzone, działa. Lawenda zakwita w czerwcu i kwitnie aż do października.

Pospolity chwast pól i ogrodów; jej młode pędy liściowe używano dawniej na jarzynę - podobnie jak obecnie szpinak, a z nasion wypiekano tzw. chleb głodowy. Można ją znaleźć w każdym przydomowym ogródku. Zrobiona a la szpinak jest bardzo smaczna.

Rośnie w Europie i Azji. W Polsce występuje na całym terytorium i jest pospolity. Można uprawiać w doniczce jako zioło przyprawowe.

Sparmania, nazywana inaczej lipką pokojową, to szybko rozrastający się krzew o miękkich liściach. Dzięki temu, że są okazałe, lipka pokojowa może odparowywać dużo wilgoci do otoczenia, nawilżając w ten sposób powietrze w mieszkaniu. Roślina dobrze czuje się w przewiewnym i chłodnym miejscu (6-12 stopni, ewentualnie trochę cieplej). Dlatego dobrze jest ustawić sparmanię w widnym holu lub w sypialni - gdzie zwykle jest chłodniej. Roślina nie może stać w przeciągu - straci wtedy liście.

Bliski krewny selera. W Europie lubczyk ogrodowy jest znany również pod nazwa „Maggi”(jego liście mają bardzo charakterystyczny zapach określany jako przyprawa maggi), dzieląc tę nazwę z bardzo popularnym, pikantnym sosem, w którym jest on ważnym składnikiem. Jest rośliną leczniczą, do dziś szeroko wykorzystywaną. Swego czasu był głównym składnikiem napojów miłosnych.

Gatunek z rodziny trędownikowatych, pochodzący z południa Europy i Bliskiego Wschodu. W Polsce popularna roślina ozdobna, jednoroczna, o kwiatach w kilku kolorach. Stosowana w doświadczeniach genetycznych. Obecnie istnieje wiele botanicznych odmian.

Cechą charakterystyczną tej epifitycznej paproci są dwa rozne rodzaje liści. Liscie płonne nie wytwarzają zarodników słuzacych rozmnazaniu; ich zadaniem jest gromadzenie wody i składników pokarmowych oraz umocowanie rośliny. Po pewnym czasie ulegają rozkładowi i dostarczają roślinie prochnicy własnej produkcji. Pięknym elementem płaskli są natomiast wielkie, wycięte liscie zarodnionośne, których długość moze dochodzic do 1metra STANOWISKO-przez cały rok od jasnego do połcienistego, o wilgotnym powietrzu i ciepłe. W zimie nie mniej niz 14stC

Pochodzi z obszaru Morza Śródziemnego. Już w starożytnym Egipcie tymianek był jednym ze składników służących do balsamowania zwłok, a także do sporządzania kadzideł.U nas spotyka się go jako zdziczały, lecz rzadko. Częściej uprawia się go w ogródkach, a nawet w doniczkach, dla celów przyprawowych, leczniczych i kosmetycznych. Dobrze rośnie w słonecznym miejscu, na glebie lekkiej i bogatej w wapń.

W stanie dzikim występują w strefie umiarkowanej Europy i Azji. W naszych ogrodach uprawiane są mieszańce gatunków chińskich i syberyjskich oraz gatunek o właściwościach leczniczych - malwa czarna.

Niewielka roślina osiągająca ok. 25 cm pochodzi a Ameryki Południowej i Środkowej, w stanie naturalnym występuje w tropikach Brazylii. Roślina przystosowana jest do warunków pokojowych.

Melisa lekarska jest ziołem wieloletnim o zapachu zbliżonym do cytryny. Była ulubionym ziołem pszczelarzy w starożytnych czasach. Pocierali oni zgniecionymi, świeżymi liśćmi ule, aby zachęcic pszczoły do powrotu. Rodzajowa nazwa "Melissa" pochodzi od greckiego słowa "pszczoła". Dziś szeroko stosowana jako zioło lecznicze a także przyprawa. Nadaje się do uprawy w ogrodzie i w doniczce.

Z łaciny passio to cierpienie, a flos to kwiat. Nazwa wywodzi się ze skojarzenia budowy kwiatu z koroną cierniową i innymi symbolami męki Pańskiej. U nas najczęściej uprawiana jest męczennica błękitna (modra) (Passiflora caerulea) jako roślina ozdobna. Gatunkiem jadalnym jest męczennica jadalna znana jako marakuja (Passiflora edulis). Jadalne są jej duże jagody wypełnione nasionami otoczonymi osnówką.

Słowo mięta sięga historią głębokiej starożytności. Pliniusz Starszy zalecał napar z mięty jako środek łagodzący migrenę. Muzykalni benedyktyni popijali herbatę miętową wierząc, że nadaje ona głosowi czystość i słodycz brzmienia. Homer pisał o robotnikach, którzy przed wizytą gości nacierali stoły miętą, będącą wówczas symbolem serdeczności. Stosowana obecnie w medycynie naturalnej, przemyśle kosmetycznym i jako przyprawa.

Jest to krótkożyjący, wieczniezielony krzew, pochodzący z Brazylii. Uprawiany jest w celach ozdobnych. W ciagu kilku sekund od dotknięcia składa liście. Roślinę w polskich warunkach można uprawiać tylko w doniczkach, ustawionych w pełnym słońcu.

Mirt, to jedna z najstarszych roślin doniczkowych uprawianych w pomieszczeniach i jest trochę zapomniana, a przecież bardzo dekoracyjna i na dodatek o wielu właściwościach. W naszych mieszkaniach najczęściej posiadamy Mirt pospolity (Myrtus communis), często nazywany mirtem panny młodej. Ta nazwa ma swoje korzenie w symbolice, ponieważ mirt jest symbolem płodności i czystości, dlatego często można było spotkać pannę młodą z wiązanką tego krzewu.

To roślina należąca do rodziny liliowatych, pochodząca z państw basenu Morza Śródziemnego. Jest wiecznie zieloną rośliną, której liście są w zasadzie przekształconymi gałązkami zakończonymi ostrym szpikulcem. W Polsce uprawiany jest tylko w doniczkach w mieszkaniu jako zimozielony krzew oraz w szklarniach jako surowiec dla przemysłu farmaceutycznego.

Nagietek, należy do astrowatych (Asteraceae), jest bardzo popularny. Mimo, że znanych jest około 20 gatunków nagietka, to króluje wśród nich nagietek lekarski – Calendula officinalis. Ten gatunek znany już od setek lat zasłynął nie tylko dzięki swym walorom dekoracyjnym, ale również właściwościom leczniczym, które do tej pory są wykorzystywane. Calendula officinalis pochodzi z Europy Południowej, odznacza się krzaczastym pokrojem, wysokością rzędu 60-70 cm (dostępne również formy karłowate -30 cm). Pędy grube szorstkolistne, silnie rozgałęzione, z pachnącymi liśćmi, w dolnej partii rośliny łopatkowate, w górnej mniejsze, lancetowate. Koszyczki kwiatowe pojedyncze o barwie pomarańczowej lub żółtej o różnej budowie, których średnica wynosi 5-10 cm. Wśród odmian możemy wyróżnić kilka grup: Flore pleno hort o pełnych kwiatach, wśród których wyodrębnić można typ dachówkowaty, igiełkowy, pomponowy, strzępiasty, chryzantemowy; Flore pleno Pacific; Anemonowe. Owoce nagietków mają postać tzw. niełupków (szarawych, około 1 cm, w kształcie półksiężyca) i to właśnie one pełnią rolę nasion.

Tworzy kwiaty w ognistych barwach. Pędy u odmian karłowych mają długość 30-50 cm, u pnących dorastają do 3 m . Choć w warunkach pokojowych, kwitnie dużo dłużej – nie jest mrozoodporna. Hodowla z nasion, kupując należy zwrócić uwagę na charakterystykę roślin i kolor kwiatów. Jako ciekawostkę można podać, ze z marynowanych niedojrzałych nasion nasturcji robi się przyprawę kuchenna mogącą zastąpić kapary.

Roslina należąca do rodziny paprotkowatych, pochodząca z Afryki. Liście są ciemnozielone, sztywne, pojedynczo pierzaste. Kłącza ma grube i mięsiste, czyli jedna z najbardziej rozpowszechnionych „paprotek” domowych, jedynie co grozi to raczej roślinie, jak kot uzna ja za godna zachodu zabawkę. Jest kilka odmian.

Niecierpek nowogwinejski jest krzyżówką I. hawkeri i I. linearifolia. Mają postać wzniesionych, krzaczastych roślin zielnych o lancetowatych różnie zabarwionych liściach (czerwone, brązowe, mieszane) z połyskiem. Kwiaty pojawiają się w kątach liści w barwie pomarańczowej, czerwonej, różowej, purpurowej, białej. Są sporych rozmiarów i mają płaskawy kształt. Osiągają wysokość do 30 cm. Możemy się spotkać również z formami o pstrych liściach (żółte liście z ciemnozielonym brzegiem oraz różowym głównym nerwem). Jest wiele odmian tej krzyżówki m.in. ‘Aruba’ o purpurowych kwiatach i ciemnozielonych liściach; ‘Eurema’ o pstrych liściach i pomarańczowo-czerwonych kwiatach; ’Tango’ ciemnobrązowe liście i pomarańczowe kwiaty. Rośliny te w mieszkaniu, w temp. powyżej 16 stopni przetrwają zimę, ale wówczas należy je nieco przyciąć, obcięte pędy dają się ukorzenić. Generalnie w warunkach ogrodowo - balkonowych w Polsce roślina jednoroczna. w mieszkaniu wieloletnia.

Niedośpian wymaga znacznej wilgotności powietrza, dlatego jest to idealna roślina do wilgotnych i dobrze oświetlonych wiwariów. Niedośpian wytwarza biało, różowo lub czerwono nakrapiane liście. Jest znanych wiele form hodowlanych. Rośnie szybko. Jeżeli chcemy by roślinka była ozdobą wiwarium trzeba ją raz do roku odnawiać z sadzonek pędowych. Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym jest uszczykiwanie pędów, tylko dzięki temu niedośpian zachowa ładny, zwarty pokrój. Jako podłoże stosujemy uniwersalną mieszankę ziemi ogrodniczej. Kotow raczej w wiwariach nie trzymamy, choć ja czasem twierdze, ze niektórym by się to przydało. W warunkach pokojowych wystarczy obfite podlewanie i zraszanie woda destylowana. Ładnie komponuje się w szklarenkach z innymi roślinami o podobnych wymaganiach ze względu na kolorystykę.

Roślina jednoroczna, 15-40 cm wysokości, miękko owłosiona. Lubi podłoże wilgotne, raczej polecana w ogrodach niż na balkonach. "Niezapominajki to są kwiatki z bajki, rosną nad potokiem (...)"

Ta bardzo oryginalna roślina pochodzi z Meksyku. W masywnym pniu magazynuje wodę. Z tego powodu jest klasyfikowana jako sukulent. Lubi palące słońce, wytrzymuje okresy suszy i przy tym wyrasta na 1,5 m wysokości , roślina wymaga spoczynku zimowego – grudzień kwiecień z bardzo ograniczonym podlewaniem i temperatura między 8-12 stopni. Przesadzając i zasilając używamy ziemi i nawozów do kaktusów.

Rodzaj z rodziny traw, około 35 gatunków pochodzących z obszaru śródziemnomorskiego, północnej Afryki i Azji Środkowej. Kilka gatunków uprawnych, czasem dziczejących i rosnących jako chwasty Najważniejszym gatunkiem jest owies zwyczajny (Avena sativa), uprawiany powszechnie na obszarach o klimacie umiarkowanym i chłodnym, jego uprawy sięgają wysoko w góry, ziarno używane na paszę i do wyrobu kasz, płatków, itp. Owies głuchy (Avena fatua), czyli owiesek, uprawiany czasem jako roślina pastewna jest przede wszystkim chwastem polnym. Owies szorstki (Avena strigosa), czyli owsik, był dawniej uprawiany w Polsce, obecnie występuje tylko jako chwast. Chyba najważniejszym zastosowaniem dla hodowcy kota jest to, ze wysiany do doniczki młody owies jest znakomitym źródłem błonnika i witamin dla naszych zwierzaczków, kiełkuje szybko można co jakiś czas wysiewać nowe porcje, zima na parapecie w ciepłym miejscu. dwa rodzaje owsa- uprawny i pastewny.

Kalceolaria to roślina pochodząca z Chile. Roślina przyjmuje pokrój kępiasty, jest to roślina jednoroczna. Wymaga stanowiska widnego. Jest to roślina wywodząca się z gór, dlatego temperatura uprawy nie powinna być za wysoka, optymalnie 14-20ºC. Dobrze czuje się na parapetach od północnej strony, nie toleruje przewiewów. Podlewanie dość obfite, nie należy dopuszczać do przeschnięcia podłoża. W warunkach polskich najlepiej kupić gotowa kwitnącą roślinę, bo rozmnażanie z nasion jest kłopotliwe, czasem udaje się ukorzenić gałązkę po przekwitnięciu.

Pasiatka w naturalnych warunkach występuje na terenach Ameryki Środkowej i Południowej. Najbardziej znana jest pasiatka zwisła – Zebrina. Liście dekoracyjne, pasiaste, z wierzchu w srebrzystobiałe paski, od spodu czerwone. Roślina dość szybko rozrasta się, pędy osiągają do jednego metra długości. Pasiatka bardzo często mylona jest z trzykrotką, ma od niej bardziej zwarty pokrój.

Pochodzenie Ameryka Południowa i Łacińska, niska roślina parapetowa (okrywowa).Kwiaty białe kłosy, spokrewniona jest z pieprzem czarnym. Ma kilka odmian, niektóre maja liście skórzaste inne kolorowe. Nie jest specjalnie wymagająca, nadaje się właściwie do każdego pomieszczenia, choć należy unikać bezpośredniego nasłonecznienia od południa.

Pieprz jest wiecznozielonym krzewem pnącym. Należy do rodziny pieprzowatych (Piperaceae). Pochodzi prawdopodobnie z południowo – zachodnich wybrzeży Indii. Pieprz czarny należy do najstarszych roślin uprawnych świata. Był także najważniejszym surowcem handlowym w średniowieczu. Handel pieprzem do XV w. przynosił ogromne zyski, stając się podstawą rozkwitu gospodarczego niektórych państw Europy (m.in. Hiszpanii, Portugalii), w owym czasie cena pieprzu porównywalna była do ceny złota. Obecnie pieprz jest uprawiany w Indiach i Indonezji i jest powszechnie dostępną przyprawą. Wymaga wysokiej temperatury otoczenia.

Wysiewana najczęściej przed Wielkanocą jako ozdoba świątecznego stołu, ale jest to roślinka bardzo pożyteczna o bardzo szybkim wzroście, wydzielająca silny zapach, jest bardzo bogata w witaminę C, zbiór i zastosowanie: zbieramy gdy roślina osiągnie wysokość kilkunastu centymetrów, gdyż najlepiej smakuje bardzo młoda, rzeżucha może stanowić urozmaicenie sałatek, wybornie smakuje na chlebie posmarowanym masłem, warto jej garść dodać do zupy jarzynowej tuż przed podaniem, uprawa: siejemy ją na wilgotnej glebie, rozwija się szybko i zadowala nawet cieniutką warstwą ziemi, dosiewać można przez cały rok, wymaga stanowisk lekko zacienionych i dużo wody, doskonała do pędzenia na niezbyt słonecznym parapecie w niewielkiej doniczce. Na potrzeby świąteczne wystarczy warstwa waty lub ligniny nasączonej woda w dowolnym naczyniu.

Pietruszka, roślina dwuletnia jedna z najpopularniejszych przypraw w naszej kuchni, dzieli się na dwa rodzaje – korzeniowa – wytwarzająca w pierwszym roku jadalny korzeń spichrzowy i niewielka ilość naci, i naciowa – w pierwszym roku wytwarza dużą ilość liści, mniej lub bardziej pomarszczonych. Obydwa gatunki nie są trujące dla kotów, ugotowany korzeń pietruszki może być nawet dodawany do domowej karmy dla kota, z tym, że w niewielkich ilościach. Ogólnie pietruszka działa moczopędnie i oczyszczająco, zielona zawiera dużo witaminy C i E. Zielonej koty raczej nie jadają, ale może się amator trafić. Jedyne co jest istotne, to w okresie wiosennym, kupując nowalijki musimy zwracać uwagę na opryski w szklarniach, bo taka wyhodowana w domu na parapecie dla kota na pewno groźna nie będzie. W formie zdziczałej rośnie prawie na całym świecie, jako ciekawostkę można dodać, że istnieje nawet wyspa o tej nazwie, niedaleko wybrzeża marokańskiego, choć należy do Hiszpanii, pasą się na niej marokańskie kozy, kilka lat temu w 2002 kilka dni, w lipcu była powodem starcia zbrojnego pomiędzy Hiszpania i Marokiem, ot taka wojna o Pietruszkę. Kozy na czas działań wojennych nie były ewakuowane, służyły obydwu wojskom jako źródło mleka.

Jest to niewysoka bylina o zielnych, cienkich pędach na których wyrastają eliptyczne lub jajowate liście z wyraźnie zaznaczonym nerwem głównym, wszystkie gatunki mają liście z drobnymi wypukleniami dzięki czemu wyglądają znacznie ciekawiej. Występowanie: obszary okołorównikowe całego świata z wyjątkiem Australii. Rozrasta się z pędów podziemnych, nadaje się na roślinę okrywowa do dużych donic, terrariów itp. wymaga dużej wilgotności powietrza i temperatury powyżej 18 stopni.

Roślina zdecydowanie polna, może ogrodowa, w domu jej się nie hoduje. Działa wykrztuśnie i przeciwzapalnie.

Jest rośliną jednoroczną z rodziny portulakowatych Portulacaceae. Pochodzi z Argentyny i Brazylii. Roślina osiąga zaledwie 5–10 cm wysokości, ma brunatnoczerwone, płożące się, mięsiste i dość grube pędy oraz grube, mięsiste, wałeczkowate liście, u nasady których wyrastają pęczki białych włosków. Kwitnienie zaczyna pod koniec VI i na początku VII i kwitnie do jesieni. Kwiaty są duże, 5–6-płatkowe, karminowe lub purpurowoczerwone z białą nasadą, osadzone na szczytach pędów i otoczone od dołu jak kołnierzykiem liśćmi i długimi włoskami. Otwierają się w dni słoneczne.

Jest to bylina, roślina okazała o prostej, wzniesionej, zwykle nierozgałęzionej łodydze Liście duże ogonkowe, czteroklapowe, lekko karbowane. Liście i łodygi pokryte włoskami. W kątach liści w górnej części łodygi wyrastają białe lub różowawe kwiaty . Są one osadzone na krótkich szypułkach i posiadają po pięć płatków korony. Owocem jest tarczowata spłaszczona rozłupnia, rozpadająca się na 15 - 25 jednonasiennych niełupek. Niełupki te zachowują zdolność kiełkowania przez 3-4 lata. Pochodzi z basenu Morza Śródziemnego, w Polsce występuje w rejonach cieplejszych jako roślina dziko rosnąca, choć czasem bywa uprawiana w ogrodach. Leczniczo – działa wykrztuśnie i przeciwkaszlowo.

Trawa z rodziny wiechlinowatych. Pochodzi z południowo-zachodniej i środkowej Azji Wyróżnia się około 20 gatunków pszenicy. Oprócz jęczmienia jest najstarszym zbożem chlebowym uprawianym od co najmniej 6 tysięcy lat. Zajmuje pierwsze miejsce w światowej produkcji zbóż. Występuje i jest uprawiana w pasie klimatu umiarkowanego. W domach można spotkać się z kłosami zbóż, głownie w suchych bukietach, należy jednak uważać na ostre „wąsy” sterczące z kłosów ( dotyczy to pszenicy, żyta i jęczmienia) ponieważ mogą się wbić w pyszczek lub gardło zbyt łakomego kota, podobnie jak ości z ryby. Natomiast wysiane do doniczki na zieleninę dla zwierzaka niczym nie groza, podobnie jak owies.

To gatunek trawy, pospolity prawie na całym świecie. Rośnie w parkach i na łąkach. Jest także siany jako roślina pastewna.

Na świecie występuje ok. 600 gatunków, kilkanaście z nich mamy w Polsce. Należy do rodziny gruboszowatych - łatwy w uprawie, odporny na przesuszenie. Lubi dużo słońca. Popularny jako roślinka doniczkowa jak i w ogródkach skalnych. Cechuje go ogromna różnorodność.

Rozmaryn ma długą historię. Znali go już starożytni: Egipcjanie, Grecy i Rzymianie. Do Europy Środkowej przywędrował prawdopodobnie razem z legionami rzymskimi.W Średniowieczu stosowano go jako przyprawę, lekarstwo, ale służył także za paszę dla owiec, dzięki czemu ich mięso uzyskiwało wyborny smak. W dawnej Polsce wytwarzano z niego syrop i wino oraz używano w celach leczniczych - miał przedłużać młodość i pomagać zachować urodę. Dziś popularna roślina przyprawowa, zwłaszcza w kuchni włoskiej i francuskiej. Można ją trzymać w doniczce.

Przedstawiać jej nie trzeba...

W Polsce pospolity, uprawiany także jako roślina lecznicza. W stanie dzikim występuje w Europie oraz na terenie Uralu, Kaukazu, Azji Mniejszej, Iranu, Afganistanu i Indii. Zawleczony do Ameryki Północnej i Australii.

Rodzaj roślin zielnych z rodziny kapustowatych. Należy do niego ok. 100 gatunków występujących w strefie umiarkowanej. W Polsce występuje 10 gatunków. Można hodować w doniczce lub na grządce, popularne jako dodatek do potraw są także kiełki.

Obejmuje wiele gatunków, niektóre z nich bywają trujące, ale generalnie wszystkie salaty znajdujące się w handlu są dla kota niegroźne (wyjątek stanowią rosnące w polu czy szklarni po opryskach, ale to i dla ludzi niezdrowe) sałatę uprawia się raczej w ogrodach więc w mieszkaniach koty nie mają styczności z inna niż sklepowa, która raczej nie zaszkodzi.

To roślina zdecydowanie lubiąca wilgoć - bryła korzeniowa powinna być stale wilgotna, podobnie jak u papirusa. Sitowie wymaga dużej wilgotności powietrza, można je również zraszać. Jeżeli roślina przeschła i zaczyna żółknąć należy ją przyciąć nisko nad podłożem. Nadaje się doskonale do hodowli w paludaruium, ta nieco obco brzmiąca nazwa to specjalne terrarium gdzie hoduje się rośliny lubiące wilgoć – ma ograniczony obieg powietrza i zachowaną dużą wilgotność środowiska (znalazłam bardzo ciekawą stronkę na ten temat http://www.paludarium.com.pl/), ale spryskiwana i podlewana może rosnąć bez osłony.

Dość popularna roślinka, w cieplejszym klimacie hodowana w ogrodach, w Polsce jak dobrze przykryta liśćmi i zabezpieczona folia ma szanse zimę przetrwać, ale raczej jest hodowana w doniczkach. Rozmnaża się bardzo łatwo – z rozłogów , na końcach wyrastają podobnie jak u truskawki nowe roślinki, bardzo łatwo je ukorzenić w wilgotnym torfie wymieszanym z piaskiem. Lubi stanowiska słoneczne, kwiaty nie są za ciekawe – drobna wiecha białych lub białoróżowych kwiatków najczęściej w lipcu- sierpniu. Silna roślina z wąsami i młodymi na końcach wygląda bardzo dekoracyjne zawieszona w makramie.

Pochodzi z deszczowych lasów Afryki Południowej. Ma pokarbowane liście, a kwiaty - w różnych odcieniach niebieskiego, różowego, czerwonego oraz białe. Rozmnażanie: wiosną z sadzonek liściowych. Sadzonki liściowe o szerokości ok 3 cm umieszcza się w wilgotnym piasku na głębokość 1 cm. Po kilku tygodniach z liścia wyrastają młode roślinki. Rozmnażanie z nasion - ze względu na wymagania siewek - udaje się tylko w szklarniach. Lubi stanowisko jasne lub półcień, roślina wieloletnia.

Oprócz popularnego słonecznika , hodowanego na nasiona – znanego nam wszystkim jest kilka odmian ozdobnych – do kupienia w doniczkach. Roślina jednoroczna.

Bylina o pędach płożących się lub wzniesionych i małych, listki drobne w biało zielone prążki. Jest rośliną płożącą, a jej pędy osiągają ponad 1,5 m długości. Występuje od Meksyku po południową Brazylię. Można ją spotkać na obrzeżach tropikalnych lasów, często porasta strome brzegi rzek. Roślina ta jest blisko spokrewniona z trzykrotką, należy bowiem do tej samej rodziny, do niedawna zaliczana była do rodzaju Setcreasea, ale od czasu zmiany klasyfikacji wyodrębniono ją jako oddzielny rodzaj. Stanowisko: Od jasnego do półcienistego, ciepłe, przy czym odmiany o liściach wielobarwnych powinny mieć zawsze więcej światła niż odmiany o liściach zielonych.

Jest zimozielonym pnączem, charakteryzującym się twardymi i elastycznymi pędami, sztywnymi, skórzastymi, ciemnozielonymi liśćmi o szerokości do 5 cm. a długości do 9 cm. Ceniony ze względu na pachnące, gwiazdkowate kwiaty o białej barwie, sporych rozmiarów (szer. 5 cm- dł. 4 cm) Pojawiają się w postaci baldach a okres ich kwitnienia przypada na czerwiec- wrzesień. Te pnącze należy do rodziny trojeściowatych a przywędrowało do nas z Madagaskaru. Stephanotis jako, że jest pnączem, może być poprowadzony dzięki podpórkom na ścianę i stworzyć ciekawy efekt wizualny. Niehamowany może dorosnąć nawet do 2 m wysokości. Wymaga jasnego pomieszczenia, osłoniętego przed bezpośrednim nasłonecznieniem, lubiący przestrzeń, czyli najlepiej czuje się swobodnie, nie ograniczany innymi roślinami. Jeżeli chodzi o temperaturę, to w okresie letnim najbardziej optymalna jest na poziomie 20ºC, zimą musi być niższa, około 12-14 ºC. Podlewanie w okresie wzrostu obfite, odwapnioną i letnią wodą, tak aby podłoże było stale wilgotne. Po przekwitnięciu podlewanie stopniowo ograniczamy, a w okresie spoczynku październik-styczeń podlewamy minimalnie, aby nie przesuszyć podłoża. W okresie intensywnej wegetacji powinniśmy często zraszać roślinę.

Niezwykle popularna roślinka, dziko występuje na terenach zacienionych i podmokłych, odmian ozdobnych jest mnóstwo z kwiatami zarówno zwykłymi jak pełnymi, kolorystyka od białego, przez różowy do głębokiej czerwieni i bordo. Stokrotka należy do astrowatych i występuje w umiarkowanych strefach, głównie na Półkuli Północnej. Znanych jest kilka gatunków stokrotek a te uprawiane w ogródkach pochodzą od gatunku Bellis perennis- stokrotki trwałej (pospolitej), która jest byliną dziko rosnącą na łąkach, poboczach itd. Nazwa Bellis pochodzi od słowa bellua- piękna, stosowanego już w starożytności. Rośliny te są wieloletnie, jednak najobficiej kwitną i mają najkorzystniejsze cechy w drugim roku po siewie, dlatego uprawia się ją w cyklu dwuletnim.

Chyba tez nie trzeba go przedstawiać, na świecie jest kilkanaście tysięcy gatunków, co ciekawe niektóre występują tez w Polsce, są pod ścisłą ochrona. Hodowana zarówno w doniczkach jak i na kwiat cięty, uprawa jest dość skomplikowana, ale przy odrobinie szczęścia doniczkowy zakupiony w kwiaciarni ma szanse zakwitnąć ponownie. Ja osobiście polecam wystawy storczyków – wrażenia niezapomniane.

Obejmuje ok 1000 gatunków o rożnym pokroju liścia – od gładkich po pokryte włoskami, kolorystycznie od jasnej zieleni po srebrzysty, większość charakteryzuje się bardzo intensywnym, charakterystycznym zapachem, jest roślina lecznicza, ma właściwości ściągające i przeciwzapalne, można ja stosować zewnętrznie jak i w postaci herbatek. Istnieją tez odmiany szałwii ozdobnych – o kwiatach czerwonych, fioletowych lub niebieskich, część z nich uprawiana jest także jako kwiat doniczkowy , czy skrzynkowy (nie licząc hodowli w ogrodzie). Również szałwię lekarska często uprawia się w hodowli doniczkowej w „ogródkach kuchennych” świeże listki są bowiem ceniona przyprawa zarówno do mies, ryb jak i sałatek.

Roślina występująca w całym pasie klimatu umiarkowanego, charakteryzuje się sercowatym kształtem liści ułożonym w trzy na jednej łodyżce, choć są również odmiany posiadające cztery takie listki, często określane jako czterolistna koniczyna, choć z koniczyna roślina nie ma nic wspólnego. Typowy jest również smak liści – lekko kwaskowy, stad nazwa. Występuje w Polsce, w lasach mieszanych, wilgotnych, kwiaty głownie koloru białego, w strefie śródziemnomorskiej jest pospolitym chwastem, kwiaty ma jednak bardzo dekoracyjne w kolorze żółtym, więc częściowo została zaadoptowana jako autochton – tolerowana zamiast trawników. Czas kwitnienia – wiosna do połowy lata.

Do rodziny asparagusów zaliczamy ok. 350 gatunków. Do najbardziej znanych gatunków możemy zaliczyć asparagus lekarski, wiszący asparagus południowoafrykański, asparagus pierzasty. Wszystkie rośliny mają drobne, niepozorne łuskowate gałęziaki, które z zależności od gatunku mogą mieć kształt igieł lub liści, wyrastające z wzniesionych, niekiedy wijących się pędów. Nie znosi nieregularnego podlewania, latem dobrze jest spryskiwać przegotowana, albo destylowana woda, nie znosi przesuszenia. Szparag jaki znamy – biały to łodyga pędzona bez dostępu światła, hoduje się również na zielone – młode łodygi zanim zaczyna wykształcać liście. Najpopularniejsze oprócz jadalnego to – listkowy, meyera, i pierzasty.

Przedstawiać chyba nie trzeba, przez jednych serdecznie znienawidzony, dla innych przysmak. Pochodzi z Persji. Do Europy został przywieziony przez Arabów. Posiada bardzo dużo łatwo przyswajalnego żelaza, magnezu i witaminy A, B1, B2, PP i sporo witaminy C. Ze względu na dużą zawartość chlorofilu działa krwiotwórczo. Spożywany w stanie surowym w sałatkach, także gotowany i duszony oraz jako składnik farszów do pierogów, naleśników czy zapiekanek. Jedno jest pewne, ze jak kot będzie się dopominał o porcyjkę, spokojnie można go poczęstować, byle nie za mocno przyprawionym.

W naturalnych warunkach dorasta do 50 cm wysokości. Posiada kłącze długie, pełzające, czasami rozgałęzione nie zagłębiające się w podłoże. Od kłącza z przeciwnych stron, odchodzą dwuczęściowe, umieszczone w jednej płaszczyźnie liście, tworząc charakterystyczny wachlarz. Liście są mieczopodobne o szerokości do 1 cm koloru szmaragdowo-zielonego z ostro zakończonym czubkiem. Kwiatostan wyrasta z kąta liścia i wynosi kwiat ponad wodę. Kwiaty dwupłciowe, drobne zebrane w żółtawo -jasnozielony kłos. Najlepiej udaje się w bagnistym podłożu w dobrze oświetlonym paludarium. Temperatura wody i powietrza 20 -24°C . Z hodowlanych są tez odmiany o liściach dwukolorowych w pasy biało- zielone lub żółto- zielone.

Roślina jednoroczna o lekko anyżowym zapachu, charakteryzująca się szybkim wzrostem. Jest bardzo podobna do pietruszki, smak jej jest jednak delikatniejszy. Uprawa dobrze udaje się w doniczkach. Lubi lekko zacienione miejsca. Z zielonych pędów można korzystać cały rok i przybierać nimi półmiski. Cała roślina stanowi przyjemny element dekoracyjny w kuchni.

Zwana jest czasem bambusem pokojowym, aczkolwiek zaliczana jest do traw nie bambusów. Często mylona z bambusem karłowatym. Oba gatunki nie są szkodliwe dla kotów, mają podobne wymagania . Lubia wilgoć i stanowisko słoneczne.

To roślina należąca do rodziny komelinowatych, pochodząca z Ameryki Środkowej. Liście są małe, lancetowate. Jest mało wymagająca jeśli chodzi o warunki, występuje w odmianach od fioletowej, przez pasiastą – o rożnych zestawach kolorystycznych srebrzystym , różowym, zielonym, po lśniącą zieleń, kwiaty od szafirowych poprzez fioletowe, różowe do białych, niepozorne.

Rodzaj roślin z rodziny turzycowatych. Liczy 2000 gatunków spotykanych na całym świecie, jednak głównie rozpowszechnionych w strefie klimatu umiarkowanego. W Polsce występuje ok. 100 gatunków. Lubi tereny wilgotne lub podmokłe. W uprawie domowej można hodować niektóre gatunki ozdobne, np. o liściach dwukolorowych.

Powstała w wyniku skrzyżowania wielu gatunków werbeny, pochodzących z Ameryki. Jest ona jednym z czterdziestu gatunków tego rodzaju. Werbena ogrodowa tworzy zwarte, nieregularne kępy, których wysokość zależnie od odmiany wynosi od 20 do 40 cm. Pędy są pokryte włoskami, a liście są podłużne, karbowane. Kwiaty są drobne, pięciopłatkowe, jednobarwne lub z tzw. oczkiem, zebrane w gęste, główkowate kwiatostany, które ładnie pachną. Znakomita na rabaty, idealna na niskie obwódki, jak również do upiększenia balkonu.

Zwany również klonikiem, jest krzewem z nieopadającymi, palczasto-strzępiastymi liśćmi o gładkiej powierzchni. W odpowiednich warunkach kwitnie przez cały rok. Jest niewymagający, uprawia się go w mieszkaniu w temperaturze pokojowej.

Roślina bardzo popularna, w mieszkaniach hoduje się na ogol dwie odmiany - gładka zielona i pasiasta zielono – biała. Charakterystyczne jest dla niej wypuszczanie „wąsów” początkowo z kwiatkami, potem na ich końcach wyrastają nowe roślinki. Niewymagająca i dekoracyjna.

Ponieważ dość często trafia się na propozycje hodowli domowej rośliny zwanej żyworodką mogę tylko podpowiedzieć, ze dla kotów szkodliwa nie jest, natomiast dla wszystkich zwierząt trawożernych w większych ilościach jest trująca ( wiec uwaga na króliki) - choć stosowana jako sok zewnętrznie, podobnie jak aloes jest znakomitym wspomagaczem leczenia ranek, zwłaszcza oparzelin (zarówno u ludzi jak i kotów). Fotka z domowej hodowli.