Święty Kot Birmański

Moderator: Alexa

Święty Kot Birmański

Postautor: olga » niedziela 15 lip 2012, 14:09

LEGENDA
Wiele lat temu laty żyli w Tybecie mnisi wyznający religię Kittah, wielbiący boga Song-Hyo i boginię ze wspaniałymi szafirowymi oczyma Tsun Kyan-Kse. U podnóży gór wybudowali przepiękną świątynię Lao-Tsun, w której znajdowało się sanktuarium ich adorowanej Tsun Kyan-Kse. W świątyni wraz z mnichami w najlepszej harmonii żyły setki wspaniałych białych kotów. Kiedy mnich umierał, jego dusza wcielała się w kota, by potem znów odrodzić się w ludzkim ciele. Kotka najwyższego kapłana Mun-Ha nosiła imię Sinh.
Wybuchła wojna. Pewnego dnia na świątynię napadli bandyci i zabili wielu mnichów, w tym Mun-Ha. Gdy zrozpaczona Sinh wskoczyła na ciało swojego pana leżące u stóp posągu bogini, stał się cud. Sierść kotki zmieniła kolor – nogi stały się ciemne jak ziemia, jedynie stopy dotykające świętego ciała pozostały białe jako symbol czystości. Oczy zaś przybrały szafirową barwę, upodabniając się do oczu bogini. Bogini pomogła mnichom odeprzeć atak i uratować świątynię. Następnego dnia wszystkie koty wyglądały tak jak Sinh.

W środkach przekazu rasa ta ciągle jeszcze funkcjonuje jako "święta", chociaż jej pochodzenie jest raczej świeckie, ponieważ uzyskano ją w ramach francuskiego programu hodowlanego z krzyżówek europejskich kotów krótkowłosych, syjamów i persów.
Legenda wokół tego rzekomo świątynnego kota miała jedynie ułatwić w pierwszych latach jego sprzedaż. Legenda okazała się jednak bardzo trwała i zanosi się na długi jeszcze jej żywot.

OPIS RASY
Historia
Święty kot birmański jest oficjalnie francuską rasą kota. Francuzi określają tę rasę jako Rolls-Royce'a wśród kocich ras. Zaplanowano ją ściśle według zasad genetyki, w rezultacie czego istniało w Europie niewiele jej linii hodowlanych, które w wielu wypadkach były ze sobą spokrewnione.
Aby zachować czystość rasy, przez długi czas rezygnowano z programów jej krzyżowania z innymi rasami, co doprowadziło do tego, że coraz częściej występowały poważne problemy ze wzmożoną podatnością na choroby, karłowaceniem i zmniejszaniem się liczby młodych w miocie.
Anglicy i Holendrzy wprowadzili do swoich linii kotów birmańskich drogą krzyżowania przede wszystkim domieszkę persów z kolorowymi oznakami.
Potomstwo było dorodniejsze i silniejsze, a jako produkt uboczny bardzo wzbogaciło różnorodność barw kotów birmańskich o kilka interesujących odmian.

Wygląd
Dzisiejszy kot birmański jest - zgodnie z pierwotnym wzorcem średniej wielkości, muskularnym i silnym, półdługowłosym kotem o jedwabistym futrze z białymi oznakami na końcu łap.

Głowa kota birmańskiego ma kształt trójkąta równoramiennego z zaokrąglonymi kątami, przy czym powinna być nieco dłuższa niż szersza. Lekko wypukłe czoło czoło staje się przed uszami płaskie, policzki są zaokrąglone, podbródek zaś wyraźnie zaznaczony. Średniej długości i równomiernie szeroki nos jest u nasady nieco wklęsły, lecz zagłębienie to nie może mieć charakteru "stopu".

Zaokrąglone na wierzchołkach małżowiny uszne są nieco dłuższe niż szersze i u nasady rozwarte. Nie mogą być osadzone zbyt nisko.

Oczy powinny być wyraziste, prawie okrągłe, szeroko otwarte o czysto niebieskim kolorze.

Ogon puszysty i imponujący nie powinien być zbyt długi

Szata jest półdługa lub długa, przy czym na piersi i brzuchu jest dłuższa niż na grzbiecie. Miękkich włosów podszycia jest niewiele, tak że silniejsze i jedwabiste włosy okrywowe mogą wyglądać powiewnie. Każdy kot birmański musi mieć na szyi kołnierz i "portki" na tylnych kończynach..

Umaszczenie
Święta Birma jest colour-pointem tzn. kolor ciemy ogranicza się tylko do pyszczka (zwanego maską), uszu, łap i ogona. Reszta futra ma jasną barwę
Oznaki na głowie, uszach, kończynach i ogonie muszą być tego samego koloru i nie mogą mieć plam ani cieni. Wszystkie włosy powinny być całkowicie zabarwione na kolor oznak swojej odmiany i nie mogą mieć plam ani cieni. Również obramowanie oczu i warg musi być utrzymane w jednolitym kolorze stosownym do koloru oznak.
Białe znaczenia są cechami rozpoznawczymi kotów birmańskich. Oznaki na przednich kończynach nazywane są "rękawiczkami", na tylnych - "butami" i "ostrogami". Muszą one być symetryczne i odpowiedniej wielkości.
Wady w postaci barwnych plam na białych częściach futra, niesymetrycznego rozmieszczenia koloru białego lub występowanie białego na tylnej stronie kończyn uniemożliwiają uzyskanie wysokich ocen na wystawach.
Kolor okrywy włosowej powinien być u wszystkich odmian barwnych jak najjaśniejszy, przy czym trzeba przyznać, że koty z oznakami niebieskimi, liliowymi i czekoladowymi, a także niedawno wyhodowane z oznakami rudymi, mają zdecydowanie jaśniejsze futro niż na przykład koty z tradycyjnymi oznakami ciemnobrązowymi. W wypadkach wątpliwych w każdej odmianie barwnej zawsze wyżej jest oceniany kot jaśniejszy.

Obrazek

Usposobienie
Spośród wielu ras, święta birma wyróżnia się wielkim przywiązaniem do człowieka, ufnością i zrównoważonym charakterem. Cokolwiek robi ten kot, czy to będzie zabawa czy jedzenie, robi to z niezwykłą delikatnością i gracją. Te koty są zdolne do stworzenia głębokiej więzi z opiekunem. Birmany są kotami grzecznymi i cichymi, używają swojego aksamitnego głosu jedynie, kiedy mają ochotę z nami "pogawędzić" lub gdy uważają że coś jest nie tak - brakuje im naszej uwagi lub gdy nie podano obiadu.
Święty kot birmański potrzebuje ludzkiego towarzystwa jak powietrza i stanie się szczęśliwym kotem tylko wtedy, kiedy będzie członkiem rodziny, a jemu samemu poświęci się dużo czasu
ObrazekObrazek
Awatar użytkownika
olga
Administrator
 
Posty: 5706
Rejestracja: wtorek 03 lip 2012, 23:48
Lokalizacja: Wybrzeże :)

Wróć do GRUPA II - koty półdługowłose

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 1 gość

cron