Opis rasy
Historia
Bez wątpienia sfinks jest najniezwyklejszą kocią rasą, gdyż nie posiada w ogóle futra. Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 roku w Toronto w Kanadzie. Wzbudził one zainteresowanie hodowców. którzy zapragnęli mieć tego rodzaju egzotyczne kot. We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. Przez wiele lat hodowcy europejscy i północno-amerykańscy prowadzili selektywna hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś. Pierwszy Sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers' Association (CFA) w lutym 1998.
Wygląd
Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie. Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras. Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej. Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki. Typowe wady kotów rodowodowych to bardzo pomarszczona skóra, meszek na ciele. Uznaje się dowolne wzory i kolory skóry, kolor oczu powinien harmonizować z barwą okrywy.
Usposobienie
Sfinksy wykazują niezwykłe przywiązany do właściciela. Są wesołe, łagodne, uczuciowe i przyjazne. Chętnie przesiadują na kolanach, choć nie lubią nadmiernych pieszczot. Mają zrównoważony charakter i umiarkowany temperament, są ciekawskie i wszędobylskie. Należy trzymać je w pomieszczeniach o stałej temperaturze, gdyż są bardzo podatne na choroby związane z jej zmianą. Gdy patrzymy na takiego kota, nasuwa się pytanie: "Czy nie jest mu zimno?". Oczywiście - jeśli tobie jest zbyt zimno, będzie też zimno bezwłosemu kotu. Jednak koty te są wystarczająco sprytne, aby w razie potrzeby znaleźć ciepłego człowieka, psa lub drugiego kota i ogrzać się. Większość osób uczulonych na kocia sierść, może spokojnie dzielić mieszkanie z takim kotem. Jednak są ludzie, u których uczulenie jest tak silne, iż nawet ze sfinksem nie mogą przebywać w jednym pomieszczeniu.
Pielęgnacja
Ponieważ koty te nie posiadają futra, które absorbowałoby tłuszcz wydzielany przez skórę, należy je od czasu do czasu wykapać (zapewniając przy tym odpowiednią temperaturę wody i pomieszczenia). Po kąpieli należy kota dokładnie osuszyć i przez pewien czas nie wietrzyć pomieszczenia, w którym przebywa kot. Można zamiast kąpieli regularnie przemywać skórę kota delikatną, miękką gąbką.